Od swoich mrocznych początków postporn eksplorował tereny praktyk kultury bdsm w trosce o ich widzialność, dbając zarówno o ich pełną reprezentację, biczując patriarchat i poszerzając jej znaczeniowe pola. To właśnie dzięki osobom i kolektywom artystycznym działającym na niezależnej scenie bdsm praktyki te nie dały się oswoić i zawłaszczyć mainstreamowej kulturze. Popularność strategii wizualnych undergroundowego i lokującego się poza mainstreamem bdsm stanowi siłę napędową postpornograficznych rebelii. O tej popularności najlepiej świadczy fakt, ze w trakcie festiwalu prezentujemy aż dwa odrębne, choć uzupełniające się, zestawy filmów pokazujące praktyki bdsm jako wciąż rozwijające się i rezonujące ze współczesnością dyskursy. W każdym z zestawów wyświetlamy filmy szczególne: od pracy doktorskiej (PT#1398) zajmującej się medykalizacją praktyk BDSM przez radykalnie ekoseksualne (Phytophilia) do odwołujących się do klasyki kina (Decadance) lub w sposób niespodziewanie poetycki pokazujące dynamikę zabaw typu power play („Merci Madam Manon”).