Żaden z festiwalowych filmów nie wywołał w nas – tworzących program PPAF tylu rozterek, co „Polish Rainbow”. Jest to film ciężki, niełatwy w oglądaniu, pozostawiający widzki_ów w totalnym dyskomforcie. Jednak równocześnie jest to obraz ważny, zbyt ważny, by nie pokazywać go festiwalowej publiczności – nawet jeżeli brakuje w nim przyjemności to troska autora o widzialność i opór zasługuje na szacunek. „Polish Rainbow” przynależy bowiem bardziej do świata sztuki niż filmu jako takiego. To praca gęsta od znaczeń, duszna, niepokojąca i przerażająca, praca polityczna i krytyczna w najlepszym tych słów znaczeniu. Autor filmu, absolwent „Kowalni”, wytrenowany w dyskursie krytycznym przez kilka lat śledził narodziny polskiego faszyzmu, polskiej homofobii, polaryzacji społeczeństwa służącej tak naprawdę kontroli nad ciałami i seksualnością. Rafa – realizując film – wbijał się za każdym razem w centrum wydarzeń: demonstracji, marszów, przemówień… niepokojący styl filmowania, ciasne, zbyt ciasne kadry pozwalają osobom oglądającym być w środku historii,  być blisko nich – tylko czy rzeczywiście tego chcemy? Dlaczego ten film może niektóre_ych z nas ranić? Być może dlatego, że pokazywany w nim świat jest tym, który chcemy wymazać, który wierzymy – naiwnie –   przestał już istnieć. Pokazujemy ten film dlatego, żeby przypomnieć sobie i wszystkim, że demony, które tu oglądamy wciąż są obok, żyją schowane za fasadą przegranych przez prawicę wyborów, neoliberalnego jakże przecież  „tolerancyjnego” świata. Życzymy Wam odwagi w oglądaniu tej pracy ale rownocześnie gorąco Was do tej odwagi namawiamy. Jeśli nam jej zabraknie, to to wszystko, co kochamy i w co wierzymy po prostu zniknie. Łatwiej i szybciej niż myślimy. Naprawdę.